16,00

Hier staan wij

Auteur: Richard Foqué

De poëzie van Richard Foqué is geworteld in het existentialisme, maar meer nog dan zijn vorige bundels is Hier staan wij een emanatie hiervan bij uitstek. 

Je wordt geboren. Je had geen keuze om al dan niet hier te zijn, in deze tijd en op deze plaats. Maar van dan af moet je zelf kiezen. Het zijn de existentiële vragen naar het waarom, hoe en wat, die de kern van deze bundel vormen: de machteloze mens die leeft in voortschrijdende tijd, die hem verhindert het verleden te veranderen, met als enige keuze zichzelf een voortschrijdende betekenis te geven.

Binnen een strak gestructureerde compositie in vier bewegingen wordt de lezer geconfronteerd met deze paradox van vrijheid en determinatie binnen tijd en ruimte. Zoals steeds hanteert Foqué hierbij een ongewoon expressieve beeldspraak met een minimum aan woorden en ondersteund door een soms bedwelmend maar steeds krachtig ritme. 

Knipsel

2.3

Zoals zij schreed
schrijdt niemand
onverbiddelijk door de tijd
door een grenzeloze wereld.
Elke beweging onkwetsbaar
elk gebaar een gift.
In elk woord de liefde
geborgen, dankbaar
voor wat komt
voor wat er is.

Over de auteur

Richard Foqué (1943), gewoon hoogleraar emeritus, ir. architect en dichter. Hij debuteerde in 1967 met Alleen kringen. Recente bundels van hem zijn Te laat het landschap (2011), Equinox (2011) en De grote rokade (2012). Hier staan wij is zijn zevende bundel.

Recensies

  1. :

    Over Hier staan wij:

    De levensweg begint voor de westerse mensen vaak in een stedelijk landschap, ‘een veld van stenen’, maar zoals de mens die in een natuurlijke omgeving zijn levensweg aanvat, wordt de stedeling geconfronteerd met de universele vraag naar het leven hier (en eventueel daarna), want sterven is de laatste levensfase. Zodra de onverbrekelijke cirkel van zijn en niet meer zijn wordt aanvaard, is verzoening met de dood mogelijk en die voltrekt zich in een ruimte die tijdens het leven niet toegankelijk was. (…) Hier staan wij betekent ook: hier blijven wij staan om te kijken en af te wegen, om de herinnering en de herkenning een kans te geven. Om de essentie te ervaren die boven de existentie uitrijst. De gedichten van Foqué zijn geen snoepjes die onmiddellijk op de tong smelten. Men moet de sobere versregels lezen en herlezen om de essentie ervan te ontdekken, en in die zin zijn ze een afspiegeling van het leven dat soms bijna aan ons voorbijgaat.
    Meander

    De focus staat echter onverminderd op hetzelfde brandpunt. Dat vereist ook van de lezer een voortdurende concentratie. Om de spanning in toom te houden bedient Foqué zich van een eenvoudige zegging. De juxtaposities doen het werk, eisen dat de lezer op de knooppunten voor een relevant verband moet zorgen en dat zijn er nogal wat. (…) 
    Een van de doelen van deze poëzie is juist dat er vragen gesteld worden die er toe doen, zonder welke het leven niet volkomen ‘beleefd’ kan worden, wat onderstreept dat het proces belangrijker is dan het product. Deze bundel is niet af zodra je hem in de boekenkast zet. Niet alleen de beelden en regels, niet alleen de motto’s en gedichten, maar alle interne en externe verbanden spelen een rol. Van klein tot groot, van stof tot kosmos, van geboorte tot oorlog en dood; de werking die Foqué ermee oproept is inwaarts én uitwaarts gericht. Wát een ambitie spreekt daaruit!
    Albert Hagenaars in De Verborgen Hoek

    In Hier staan wij is er sprake van en strak gestructureerde compositie. (…) Het sublieme gemis is zowel op individueel als op universeel vlak onzegbaar. (…) Hier spreek een verzet, een weerstand, een weerzin tegen de dood, de duisternis, de leegte, het meedogenloze voortschrijden van de tijd. (…) En tevens is er de prachtige metafoor: “alleen de stilte veegt nog tranen weg.”
    Antoon van den Braembussche in De Poëziekrant

    Foqué gebruikt geen fluwelen handschoenen, hij stelt de lezer niet op zijn gemak. Zijn gedichten spoken. Ze sturen de dichter naar de uithoeken van de geest en bewegen tot denken en voelen.
    De Auteur

  2. :

    De zevende bundel Hier staan wij (2015), is een interessante uitdaging, net als De grote rokade (2012). Wat onveranderd is gebleven, is de compacte taal. In de recente gedichten is het gebruik van adjectieven en bijwoorden nog altijd heel schaars. Het is alsof de dichter de taal ontvleesd heeft, en tijd en zijn in zuivere werkwoorden en onopgesmukte beelden heeft willen vatten. De gedichten zijn een afrekening met de waan en de leugen, een zoektocht naar de essentie die toch zo moeilijk te vatten is.

    Romain John van de Maele, Meander Poëzie

     

SKU: 393 Categorie: Tags: ,